سه نوع سیستم اعلان حریق در دسترس می‌باشد که شامل موارد زیر می‌باشد:
- سیستم متعارف (کانونشنال)
- سیستم آدرس‌پذیر
- سیستم آدرس‌پذیر دیجیتال
سیستم‌های متعارف
یک دتکتور متعارف یا دو وضعیته دتکتوری است که دارای یکی از دو وضعیت عادی و حریق می‌باشد. مطابق شکل ۱-۱ در سیستم‌های متعارف تعدادی مدارت دو سیمه فراهم می‌شود که اتصال دتکتورها و شستی‌ها را فراهم می‌کند و به همین ترتیب مدارت دو سیمه مجزا برای اتصال آژیرها (یا آلارم بل‌ها) به مرکز کنترل ارائه شده است.
شکل ۱-۱٫ شمای کلی سیستم متعارف
وظیفه اصلی تجهیزات و کنترل مرکزی مشخص کردن محل حریق در حد امکان است. برای دستیابی به این هدف، دتکتورها در زون‌های تشخیص گروه‌بندی می‌شوند و هر زون از طریق یک مدار مجزا به پنل مرکزی متصل می‌گردد و به ازای هر زون یک نمایشگر مجزا (LED) روی پنل مرکزی اختصاص داده شده است.
بر روی هر دتکتور یک LED تعبیه شده که در شرایط حریق با رنگ قرمز روشن و ثابت می‌شود. اگر LED مربوط به هر زون بر روی پنل مرکزی روشن شود پرسنل باید به مکان آن زون برود و دتکتور با LED قرمز شده رو بیابد. همچنین دتکتورهایی که در معرض دید نیستند بهتر است توسط یک LED وضعیت آن مشخص گردد.
دتکتورها و شستی‌ها
دتکتورهای دود نقطه‌ای متعارف مطابق با استاندارد BS EN 54-7، دتکتورهای حرارتی نقطه‌ای مطابق BS EN 54-5 و دتکتورهای شعله مطابق BS EN 54-10 طراحی و تولید می‌شوند. شستی‌ها مطابق BS EN 54-11 هستند که توصیه می‌شود نوع A شستی‌ها بکار رود که دارای تنها یک عملکرد (فعال شدن شستی) می‌باشد. مطابق استاندارد BS الزامی است که از مدار خارج شدن یک دتکتور از مدار نباید منجر به غیر فعال شدن شستی‌ها گردد.
در سیستم‌های متعارف، کلیه‌ی دتکتورهای روی یک مدار زون به طور پیوسته با مرکز کنترل ارتباط دارند. هنگاهی که یک دتکتور در وضعیت حریق قرار می‌گیرد، ولتاژ مدار افت می‌کند و بخشی یا همه‌ی دتکتورهای دیگر بر روی آن مدار غیرفعال می‌شوند.
دیدگاه‌ها (0)