کار داغ (پر حرارت)
کارهایی که شامل سوزاندن، جوشکاری یا عملیاتی مشابه که قادر به ایجاد حریق یا انفجار می‌باشد. مطابق استاندارد NFPA هنگام فعالیت در این محیط‌ها ( به جزء امکان رخداد حریق‌های جزئی) و در صورت وجود هر یک از شرایط زیر، ناظر حریق (تشخیص حریق) مورد نیاز است:
- مواد قابل احتراق در ساختار ساختمان یا در فاصله کمتر از ۳۵ فوت (۱۱ متر) به عملیات کار داغ قرار گرفته باشد.
- مواد قابل احتراقی که در فاصله بیش از ۳۵ فوت (۱۱ متر) از محل فعالیت کار داغ قرار دارند اما با جرقه به راحتی مشتعل می‌شوند.
- بازشوهای دیواری یا طبقات در شعاع ۳۵ فوت (۱۱ متر) که مواد قابل اشتعال را در مناطق مجاور از جمله فضاهای پنهان در دیوارها یا طبقات منتشر می‌کند.
- مواد قابل احتراق در مجاورت طرف مقابل پارتیشن‌ها، دیوارها، سقف‌ها و فضاهایی که مشتعل می‌شوند.
فعالیت ناظر حریق باید به مدت یک ساعت بعد از اتمام عملیات کار داغ به منظور تشخیص و اطفاء سوختن ادامه داشته باشد. اگر در مواد قابل احتراقی که توسط عملیات کار داغ احتمال سوختن وجود داشته باشد و توسط ناظر حریق به طور مستقیم قابل تشخیص نباشد، باید دو ناظر حریق بکار رود. در جدول ۱ دمای احتراق برخی از مواد و مواد (ذرات) حاصل از عملیات داغ ذکر شده است.
جدول ۱- مقایسه دمای احتراق برخی مواد و ذرات حاصل از عملیات داغ
موارد زیر نیز مشمول محیط کار داغ می‌گردد:
- قیچی‌های هیدرولیکی
- پیچاندن‌های مکانیکی
- پیچ خوردن، فلنج زدن یا گیره زدن لوله
- برش مکانیکی لوله
- اره‌ها
- بست‌هایی که با هوای فشرده کار می‌کنند.
شکل ۱- الزام وجود بیش از یک ناظر حریق
شکل ۲- الزام وجود بیش از یک ناظر حریق
در صورت ایجاد شرایط ناامن، ناظر حریق باید قابلیت متوقف کردن عملیات کار داغ، دسترسی به سیستم اطفاء حریق و فعال‌سازی آژیرها را داشته باشد.
ممکن است یک ناظر حریق در برخی مکان‌ها مانند مکان‌هایی که کار داغ در نزدیکی شفت‌های باز یا ارتفاعات انجام می‌شود یا جایی که جرقه‌ها می‌توانند از طریق فضاهایی مانند بازشوها پخش شوند، لازم باشد.
اقدامات احتیاطی در مقابله با فعال شدن تصادفی سیستم‌های تشخیص و اطفاء حریق باید در نزدیکی عملیات داغ انجام شود. به عنوان مثال، می‌توان یک پارچه مرطوب روی اسپرینکلر قرار داد یا یک دتکتور بتواند به صورت مجزا غیرفعال شود. هرگونه اقدامات احتیاطی صورت گرفته در حین کار داغ، باید هنگام پایان کار برداشته شود.
مانیتورینگ حریق شامل هر کدام از موارد زیر می‌باشد:
- پرسنلی که در آن محیط کار می‌کنند.
- دتکتورهای دود خودکار
- هر ۳۰ دقیقه یکبار در محل عملیات کار داغ امنیت چک شود.
- دوربین‌های امنیتی با قابلیت تشخیص دود و حریق
انتخاب مناسب‌ترین نوع تشخیص دود برای کاربردهای صنعتی و محیط زیست، اولین قدم برای اطمینان از کاهش خطر حریق است.
مهندسی حریق برای استفاده در بخش‌های صنعتی، غالباً متکی به راه حل‌های عمومی برای تشخیص حریق دارد. بسیاری از این راه‌کارها معمولاً برای این منظور نامناسب هستند و منتج به آلارم‌های ناخواسته و اشتباه در تشخیص حریق و افزایش قابل توجه در هزینه‌ها می‌گردد.
تعداد زیادی از آشکارسازها مدعی‌اند که برای محیط‌های سخت و دشوار مناسب هستند، متأسفانه همه‌ی این ادعاها قابل اعتماد نیستند. ادامه کارایی ضعیف و افزایش هزینه‌های تعمیر و نگهداری سیستم برای انتخاب یک راه حل نادرست، واقعیتی در صنعت است که موجب القاء عدم اطمینان به کاربر نهایی در مواجه با سیستم اعلان حریق می‌گردد و از دتکتورهای حرارتی صنعتی، شعله و یا دیگر دتکتورهایی استفاده می‌کند که تنها پس از رخداد حریق فعال می‌شوند و نتیجه تلفات در رخداد حریق تناسب برعکس دارد با اینکه سیستم اعلان حریق می‌تواند حریق را به خوبی تشخیص دهد. بنابراین هر چه حساسیت و عملکرد سیستم بالاتر باشد خطر حریق و تلفات کاهش می‌یابد و به همان اندازه مهم است که سیستم مناسب محیط نصب گردد که موجب طول عمر بالا، خطاهای کاذب کمتر و تعمیر و نگهداری کمتر باشد.
جهت اطلاعات بیشتر با ما در تماس باشید…
دیدگاه‌ها (0)