در ادامه بخش دوم باید عنوان نمود:
بخش دوم سیستم‌های اعلان حریق کاربری درمانی منطبق بر استاندارد NFPA های، تنظیمات مود خصوصی هشدارها را توضیح می‌دهند. مود هشدارهای خصوصی می‌تواند در کاربری درمانی استفاده شود.
۴-۳-۱ در صورتی که در ساختمان با کاربری درمانی تقسیم‌بندی (زون‌بندی) دود الزام شده باشد، زون‌های اطلاع‌رسانی (هشدار) حریق باید با یک یا چند مرز زون‌بندی دود هماهنگ باشند یا مطابق پلن حریق کاربری باشند.
زون‌بندی سیستم اعلان حریق برای یک تصرف محافظت در مکان حیاتی است. تخلیه‌ی کلی در برخی از کاربری‌های بیمارستانی عملی یا مطلوب نیست. زون‌های اعلام حریق باید با پلن حریق هر کاربری هماهنگ باشند. هر زون دود دارای اقدام اضطراری متفاوت براساس پلن حریقش است. رخ دادن حریق در زون دود همجوار (همسایه) موجب بسته شدن درهای پرسنل و آماده شدن برای جا دادن بیماران از زون مبدا حریق می‌گردد. موقعیت فعال شدن آلارم و امکان انتقال اطلاعات به پرسنل برای موفقیت در پاسخ به حریق در زون دود بسیار حیاتی است. هدف این بند این نیست که زون‌های اعلام حریق منطبق بر زون‌های دود باشند، مشروط به اینکه پلن حریق کاربری، تفاوت بین زون‌های سیستم اعلان حریق و زون‌های دود را تعین نماید.
۴-۳-۲. مود عملیات خصوصی تعریف شده در استاندارد NFPA 72، برای تجهیزات هشداری(شنیداری/دیداری) در کاربری درمانی و امبولاتوری باید استفاده گردد.
در مود عملیات خصوصی، سیگنال‌های شنیداری و دیداری فقط برای افرادی که بطور مستقیم درگیر اجرا و اقدامات اضطراری هستند، باید قابل روئیت باشد. مشروط به اینکه این افراد هشدارهای حریق را دریافت نمایند، الزام نیست که بیماران یا دیگر پرسنلی که در اجرا و اقدامات اضطراری بطور مستقیم درگیر نیستند، از سیگنال‌های دیداری و شنیداری مطلع شوند.
بخش ۲-۳-۴ به مود عملیات خصوصی برای اطلاع‌رسانی متصرفان پرداخته است، غالبا به متصرفان درمانی و بازداشتی/ اصلاحی اعمال می‌شود. متداول است که در این کاربری‌ها از پیام‌های رمزگذاری شده یا روش‌های مشابه برای اعلام رخداد و محل وقوع حریق در سراسر کاربری (تصرف) استفاده شود. این اجازه می‌دهد که کلیه افراد تیم اضطراری صرفه نظر از موقعیت فعلی خود در یک تصرف گسترده، به وظایف اضطراری خود پاسخ دهند. به عنوان مثال، علی رغم این واقعیت که مهندس آن تصرف دور از ساختمان باشد، هنگامی که آلارم‌های رمزگذاری شده در سراسر تصرف بصدا درآید، مهندس اطلاع‌رسانی را دریافت می‌کند تا آمادگی پمپ‌های آتش‌نشانی را در صورت نیاز به آن‌ها چک نماید.
استاندارد NFPA 72 الزامات مربوط به جایگذاری تجهیزات هشداری دیداری را در جایی که مود عملیات خصوصی استفاده شده باشد، تعین می‌کند. برای مثال ممکن نیست قرار گرفتن تجهیزات هشداری دیداری در اتاق بیماران بیمارستان یا آسایشگاه ضروری گردد. چون قرار است اعلام از طریق یک پیام رمزگذاری شده به پرسنلی که پلن اضطراری را اجرا می‌کنند، ارسال شود. در چنین حالتی سیگنال‌های دیداری ممکن است به مناطقی که در معرض اشغال عموم مردم است (مانند لابی‌ها، راهروها، کافه تریاها و دستشویی‌های عمومی و سایر فضاهای مشابه) محدود گردد. در نهایت مقام دارای صلاحیت تعین می‌کند کجا باید تجهیزات هشدار دیداری نصب گردند.
هر چند که این الزام از استاندارد NFPA 99 برداشت نشده است اما در حال حاضر در کد NFPA 101 استفاده از یک “سیستم دارای آلارم مرحله‌ای” که بطور مفصل در NFPA 72 مشخص شده است را مجاز می‌داند. یک سیستم دارای آلارم مرحله‌ای موجب حذف آلارم‌های ناخواسته در ساختمان‌های مجهز به تکنولوژی تشخیص و تاخیر در ارسال هشدارها به متصرفان می‌گردد. دتکتورها (بطور خودکار و بدون تاخیر) دود را تشخیص می‌دهد و سیگنال آلارم را به منطقه‌ای که افراد بطور پیوسته حضور دارند، ارسال می‌کند تا پرسنل آموزش دیده بتوانند منشاء حریق را بررسی نمایند. یک آلارم مرحله‌ای شامل موارد زیر است:
- سیگنال دریافت شده در محل مورد نظر باید ظرف ۱۵ ثانیه تایید شود یا فعال‌سازی فوری سیگنال‌های اطلاع‌رسانی مطابق با طرح تخلیه یا جابجاسازی افراد در ساختمان و سیگنال‌های راه دور رخ دهند.
- پرسنل آموزش دیده حداکثر ۱۸۰ ثانیه زمان برای بررسی آلارم، ارزیابی شرایط حریق و راه‌اندازی مجدد سیستم دارند. اگر سیستم در ۱۸۰ ثانیه راه‌اندازی مجدد نگردد، فعال‌سازی فوری از سیگنال‌های اطلاع‌رسانی (هشدار) براساس طرح تخلیه یا جابجاسازی ساختمان و سیگنال‌های راه دور باید رخ دهند.
- اگر دومین دتکتور اعلان حریق در طول بررسی پرسنل فعال گردد، فعال‌سازی فوری از سیگنال‌های هشدار براساس طرح تخلیه یا جابجاسازی ساختمان و سیگنال‌های راه دور باید رخ دهد.
- اگر هر کدام از دیگر تجهیزات فعال‌ساز به عنوان مثال شستی، در طول مدت بررسی توسط پرسنل فعال شود، فعال‌سازی فوری از سیگنال‌های اطلاع‌رسانی (هشدار) براساس طرح تخلیه یا جابجاسازی ساختمان و سیگنال‌های راه دور باید رخ دهند.
- سیستم باید الزامات بای‌پس برای آلارم چند مرحله‌ای را فراهم نماید.
۴-۳-۳ سیگنال‌های اطلاع‌رسانی (هشدار) باید زون دود و طبقات ساختمان را برای اقدام پرسنل مشخص نماید.
این الزام تعین می‌کند که یک سیستم ارتباطی صوتی نیاز است. اطلاعات محل می‌تواند به راحتی با استفاده از یک سیستم مبتنی بر صدا منتقل شود. با این حال، اطلاعات را همچنین می‌توان با استفاده از یک سیستم اعلان حریق رمزگذاری شده، ارسال کرد. تن‌های اعلان حریق رمزگذاری شده با استفاده از ترکیب تن‌های بلند و کوتاه، محل مبدا حریق را تعین می‌کنند تا یک رمز را برای موقعیت خود به صدا درآورند. اشکال سیستم رمزگذاری شده این است که پرسنل باید رمزهای هر منطقه را به حافظه بسپارند. سیستم‌های صوتی می‌توانند پیام‌هایی مانند “دکتر فلانی، کد قرمز در طبقه‌ی چهارم غربی” ارسال نمایند. منظور از این پیام این است که شرایط حریق در طبقه‌ی چهارم غربی رخ داده است. پرسنل براساس پلن حریق اقدام می‌نماید و تخلیه‌ی کلی در زمان اولین آلارم رخ نمی‌دهد.
۴-۳-۴ سیگنال‌های اطلاع‌رسانی در کلیه‌ی محل‌ها و مطابق با پلن حریق باید شنیده شوند.
۴-۳-۵ در محل‌های مراقبتی حیاتی، تجهیزات هشدار دهنده‌ی دیداری باید به جای تجهیزات هشدار دهنده‌ی شنیداری استفاده شوند.
۴-۳-۶ در اتاق‌های جراحی، اتاق خواب بیماران و اتاق‌های مربوط به روان‌شناسی که عملکرد آن‌ها در معالجه بیمار دخالت داشته باشد، نیاز به نصب سیگنال‌های دیداری نیست.
انواع مختلفی از محیط‌ها در یک کاربری درمانی بخصوص بیمارستان‌ها وجود دارد و انواع تجهیزات هشداری برای تامین نیازهای هر محل متفاوت است. به عنوان مثال هر نویز یا نوری که جراحی را مختل نماید می‌تواند مضر و یا حتی برای بیمار کشنده باشد. بنابراین قرار دادن تجهیزات هشدار دیداری یا شنیداری اعلان حریق در اتاق‌ها غیر قابل قبول است و این چنین اتاق‌ها نیاز به طرح‌های خاصی برای رسیدگی به شرایط حریق و حریق در دیگر قسمت‌های ساختمان دارد. در بخش‌های دیگر ساختمان مانند ICU، CCU، محل نگهداری اطفال یا NICU، اقدامات استاندارد اعلان حریق می‌تواند به بیماران صدمه بزند.
۴-۳-۷ سیگنال‌های دیداری در اتاق‌های معاینه یا آزمایش، اتاق‌های عملیات ویژه، رختکن‌ها و توالت‌های غیر عمومی که پرسنل ملزم به پاسخ‌گویی به این مناطق براساس طرح حریق کاربری هستند، الزامی نیست.
دیدگاه‌ها (0)