گرچه بسیاری از پرسنل سایت فرآیند (پروسه) درک درستی از سیستم‌های آتش و گاز دارند و ماهیت این سیستم‌ها – ایزوله و مستقل از کنترل فرآیند اصلی است و فقط در شرایط خاص عمل می‌کنند، اما ممکن است باعث شود پرسنل آنها را بدیهی تلقی کنند. مانند یک آشکارساز دود در ساختمان، یک سیستم حریق و گاز، پس از نصب، می تواند به راحتی در پس زمینه محو شود.
هنگامی که پرسنل با نقش‌های حیاتی ارائه شده توسط سیستم‌های تشخیص حریق و گاز آشنا یا آموزش ببینند، ایمنی کلی را می‌توان بهبود بخشد.
مهندسی سیستم‌های آتش و گاز یک گرایش تخصصی است که با ظهور استانداردهای توسعه یافته توسط انجمن ملی حفاظت از حریق، جامعه اروپایی، اتحادیه بین المللی الکتروتکنیکی (IEC) و انجمن بین المللی اتوماسیون (ANSI/ISA)، تغییرات زیادی صورت گرفت. این استانداردها معیارهای مبتنی بر عملکرد را برای ارزیابی عملکرد سیستم‌های ابزار (اینسترومنت) ایمنی (SIS) ایجاد کردند.
- ساختار یک سیستم F&G
سیستم‌های تشخیص حریق و گاز (F&G) مانند کنترل فرآیند اصلی و SIS، از حسگرهایی استفاده می‌کنند که به یک کنترل‌کننده (شکل ۱) برنامه‌ریزی شده متصل می‌شوند تا وظایفی را برای کاهش خطر در پاسخ به تشخیص یک شرایط خاص اجرا کنند. خطرات رایج عبارتند از انتشار مایعات و گازهای قابل احتراق یا سمی.
شکل ۱٫ اتصال سیستم تشخیص گاز
اقدامات کاهشی با توجه به ماهیت، مکان و شدت خطر شناسایی شده متفاوت است. برای حریق، ممکن است چندین عمل وجود داشته باشد. این شامل به صدا درآوردن آلارم‌های هشدار برای پرسنل، رهاسازی مواد خاموش کننده، قطع فرآیند، ایزوله کردن منبع سوخت و تجهیزات تخلیه است. کلیه‌ی این موارد ممکن است به طور همزمان برای خاموش کردن آتش اتفاق بیفتد. برای انتشار گاز سمی، ممکن است آلارم به صدا درآید تا پرسنل را به مناطق امن هدایت کند. این اقدامات اغلب با SIS، خاموش کردن اضطراری (ESD) و کنترل‌های سیستم تهویه یکپارچه می‌شوند و توانایی کاهش یک حادثه را افزایش می‌دهند
- آشنایی با سنسورها:
درک اینکه چگونه حسگرها گاز، مایع یا یک منبع انرژی تابشی مانند آتش را شناسایی می‌کنند، نیاز به دقت دارد. بیشتر حسگرهای گاز سمی یا قابل اشتعال، آشکارسازهای نقطه‌ای هستند، به این معنی که محیط بسته و تحت پوشش خود را کنترل می‌کنند. علاوه بر این، واکنش حسگرها به گاز هدفی که به حسگر می‌رسد بستگی دارد.
یک حسگر گاز هدف را به دو صورت شناسایی می کند: ۱- گاز با موادی در داخل حسگر واکنش نشان می‌دهد به گونه ای که سیگنال الکتریکی (الکتروشیمیایی) را تغییر می دهد ۲- گاز هدف طول موج‌های خاصی از نور مادون قرمز (IR) را جذب می‌کند، هنگامی که گاز بین منبع IR و گیرنده عبور می‌کند، تغییر قابل اندازه‌گیری است.
در جایی که گاز مورد نظر در یک سیستم تحت فشار است، ممکن است بتوان از یک حسگر آکوستیک تنظیم شده در محدوده اولتراسونیک برای تشخیص نویز ناشی از نشت در سیستم استفاده کرد. چنین نشت‌هایی می‌توانند در فرکانس‌های تنظیم شده صدا ایجاد کنند، که می‌توان از آن برای هشدار دادن به فرار قبل از تمرکز کافی برای خاموش کردن حسگرهای معمولی استفاده کرد. از سوی دیگر، آشکارسازهای نشت گاز آکوستیک فقط برای نشتی تحت فشار مناسب هستند و ممکن است به دلیل یک منبع نویز نامرتبط باعث ایجاد یک حرکت نادرست شوند.
دیدگاه‌ها (0)