در ادامه بخش اول باید عنوان نمود:
۱- عمومی
الزامات هشدار سریع حریق و اعلام راه‌کارهای اضطراری درکاربری درمانی -بیمارستان یک المان کلیدی از یک پلن حفاظت حریق است. جایی که افراد (بیماران و پرسنل) حضور دارند، حفاظت اهمیت بیشتری دارد. هدف افزایش راندمان سیستم اعلان حریق و یک طراحی خاص برای کاربری درمانی می‌باشد.
بیش از سایر کاربری‌ها، اجرای قوانین محکم درباره‌ی سیستم اعلان حریق و عملکردهای اضطراری مانند زون‌بندی حریق در کاربری درمانی مورد نظر است.
۱-۱ اجرای سیستم اعلان حریق و سیستم‌های ارتباطی در کاربری درمانی الزامی است.
۱-۲ سیستم اعلان حریق مورد نیاز براساس NFPA 70 و NFPA 72 باید اجرا، تست و نگهداری شود. مستندات سیستم موجود باعث صرفه‌جویی در وقت و تلاش برای یافتن حریق و عیب‌یابی سیستم می‌گردد.
۲– سیگنال فعال‌سازی
۲-۱ حداقل الزامات اعلان حریق باید در کاربری درمانی اجرا گردد.
هر چند که الزامات مربوطه در NFPA 72 گنجانده شده‌اند، الزامات کاربری درمانی خاص یا سختگیر نیستند.
۲-۲ شستی‌های اعلان حریق باید فقط برای سیگنالینگ حفاظت حریق استفاده شوند.
۲-۲-۱ ترکیب سیستم اعلان حریق و ایستگاه‌های نظارتی اجرا گردد.
۲-۳ یک شستی اعلان حریق در مسیرهای دسترسی خروج و نزدیک هر خروج الزامی فراهم گردد مگر اینکه توسط بخش‌های دیگر این کد تعین شده باشد.
۲-۴ در صورتی که در هر طبقه از هر بخش ساختمان-بیمارستان، مسافت افقی در آن طبقه از ۶۰ متر بیش‌تر گردد، باید از شستی‌های بیشتری استفاده کرد (هدف نصب پارتیشن‌های متحرک یا ساختار اضافه برای نصب شستی نیست).
۲-۵ برای سیستم‌های اعلان حریق که از دتکتورها و فلوسوئیچ‌های خودکار استفاده می‌کنند، حداقل یک شستی اعلان حریق باید برای فعال‌سازی سیگنال اعلام حریق بکار رود.
۲-۵-۱ موقعیت نصب شستی اعلان حریق باید مطابق نظر مقام دارای صلاحیت تعیین گردد.
در صورتی که هر دو فعال‌سازی (دستی و خودکار) سیستم اعلان حریق استفاده می‌شود، باید مکمل همدیگر باشند. اگر یکی از قابلیت‌ها غیرفعال شود (به عنوان مثال فعال‌سازی دستی غیرفعال گردد)، قابلیت دوم باید کار سیستم را ادامه دهد و به محض تشخیص حریق یا دود، اعلام نماید.
۲-۶ شستی‌های اعلان حریق باید در دسترس، بدون مانع و قابل روئیت باشند.
۲-۷ هنگامی که از سیستم اسپرینکلر برای تشخیص اتومات و فعال‌سازی سیستم اعلام حریق استفاده می‌شود، باید با یک تجهیز فعال‌ساز اعلام تایید شده فراهم گردد و هنگامی که جریان آب (فلو) بزرگتر مساوی از یک اسپرینکلر باشد، فعال شود.
۳– اعلام دود
این اعلام دود بخشی از یک سیستم اعلان حریق نیست اما دارای یک اعلام محلی (local) هستند که در تجهیز به صدا در می‌آید. آلارم‌های دود بصورت استندالون یا گروهی اجرا می‌شوند و از آن‌ها در اتاق‌های بدون تماس یا سایر خواب‌ها و اتاق‌هایی که بخشی از یک مرکز درمانی-بیمارستان باشند، استفاده می‌شود. آلارم‌های دود در اتاق بیمارن الزامی نیستند. الزامات در ۱-۳ تا ۳-۳ به تشخیص و اعلام حریق اعمال نمی‌شود.
۳-۱ آلارم‌های تک ایستگاهه (single station) یا چند ایستگاهه (multi station) براساس NFPA 72 اجرا شوند.
در NFPA 101 الزام شده که این آلارم‌ها دارای باتری باشند. منظور از آلارم‌های دود تک ایستگاهه این است که هنگام تشخیص دود، فقط آن تجهیز بصدا درآید و منظور از آلارم‌های دود چند ایستگاهه این است که هنگام تشخیص دود توسط یک تجهیز، کلیه تجهیزاتی که بهم دیگر متصل شده‌اند، بصدا درمی‌آیند. پاراگراف ۳-۳ مناطق اجرای آلارم‌های چند ایستگاهه را محدود می‌کند.
۳-۲ دتکتورهای دود براساس NFPA 72، می‌تواند دقیقا مشابه تنظیمات و عملکرد آلارم‌های دود به جای آلارم‌های دود بکار رود.
این پاراگراف الزام می‌کند که سیستم و تجهیزات شنیداری به طور دقیق بررسی شوند تا از عملکرد تجهیزات شنیداری مشابه آلارم‌های دودی، اطمینان حاصل گردد.
۳-۳ آلارم‌ها باید فقط در اتاق‌های اقامتی، سوئیت‌ها یا مشابه این‌ها بصدا درآیند و سیستم اعلان حریق ساختمان را فعال نکند، مگر اینکه مقام دارای صلاحیت اجازه دهد. نمایشگر راه دور باید اجرا گردد.
هدف از الزام آلارم‌های دود در اتاق‌های مهمان و اقامتی بدون اتصال به سیستم اعلان حریق ساختمان این است تا هشدار دود در اتاق‌های مهمان، اقامتی و سوئیت‌ها را اول به اطلاع ساکنین برساند و پس از فرار افراد از اتاق‌ها به قسمت‌های مشترک ساختمان، آن‌ها با استفاده از شستی‌های اعلان حریق، سیستم اعلان ساختمان را فعال نمایند و شرایط اضطراری را بکار بگیرند.
۴– اطلاع‌رسانی به ساکنین
۴-۱ در صورتی که الزام شده باشد باید اطلاع‌رسانی به افراد فراهم گردد تا وجود حریق یا شرایط اضطراری را به افراد هشدار دهد.
۴-۲ اطلاع‌رسانی به افراد باید براساس ۳-۴ باشد مگر اینکه در ۱-۲-۴ و ۲-۲-۴ غیر این باشد.
۴-۲-۱ دتکتورهای دود اختصاص داده شده در موتورخانه‌ی آسانسور، لابی و چاه آسانسور برای فعال‌سازی فراخوان آسانسور و دتکتورهای حرارتی برای خاموش کردن برق آسانسور، نباید برای فعال نمودن آلارم تخلیه‌ی ساختمان الزامی شوند، در صورتی که منبع تغذیه و کابل‌های این دتکتورها توسط سیستم اعلان حریق ساختمان نظارت شوند و فعال‌سازی این دتکتورها یک سیگنال نظارتی در موقعیتی که دائما افراد حضور دارند، فعال نماید.
۴-۲-۲ دتکتورهای دود استفاده شده مختص بستن دمپرها یا خاموش کردن سیستم HVAC نباید سیستم اعلان حریق ساختمان-بیمارستان را فعال نمایند و منبع تغذیه و کابل‌کشی آن‌ها توسط سیستم اعلان حریق نظارت شوند و فعال‌سازی دتکتورها یک سیگنال نظارتی در موقعیتی که دائما افراد حضور دارند، ارسال نماید.
۴-۳ محافظت در مکان
برای کاربری‌های موجود و جدید، جایی که پاسخ به حریق وجود دارد تا در مکان خود اقدام نماید، اطلاع‌رسانی افراد باید براساس کاربری پلن حریق باشد.
کاربری‌های درمانی-بیمارستان جزء کاربری‌های خاص است. خیلی از عملکردها با یک آلارم تخلیه‌ی عمومی متوقف می‌شوند و باعث آسیب و خسارت به بیماران و بیمارستان می‌گردد. مفهوم “محافظت در مکان” در کاربری‌های درمانی، موانع دود را برای تقسیم ساختمان به بخش‌های مختلف مانند شکل ۱ بکار می‌گیرند. شکل ۱ یک مثال از تقسیم طبقه به دو بخش دود می‌باشد. NFPA 101 چندین الزام برای سایز و طراحی تقسیمات دود در یک ساختمان فراهم نموده است.
در کاربری‌های درمانی-بیمارستان، ممکن نیست تخلیه‌ی کلی اولین اقدام اضطراری باشد. تخلیه‌ی بیماران بخشی از پلن حریق ساختمان است، اما احتمالا یکی از آخرین گام‌ها در پلن حریق باشد. پلن حریق قبل از اجبار به جابجا کردن بیماران، به محافظت در مکان در ساختمان می‌پردازد.
پلن حریق در بیمارستان برای هر نوع کاربری، پرسنل و بیمار منحصربفرد است. براساس پلن حریق، NFPA 72 اجرای مود خصوصی از هشدارهای اعلام حریق را مجاز می‌داند. فعال‌سازی سیستم اعلان حریق به پرسنل هشدار داده می‌شود. محل مبدا آلارم تشخیص داده می‌شود و موقعیت به پرسنل فرستاده می‌شود، سپس کارکنان پلن حریق را برای موقعیتی که حریق در آن رخ داده، فعال می‌نمایند و کلیه محل‌های ساختمان براساس الزامات پلن حریق مدیریت می‌شوند.
دیدگاه‌ها (0)